De Elfstedentocht fietsen
“Hoe lang moeten we nog tegen die pokkewind in?”
“Kilometertje of 70.”
“Kop over kop dan maar?”
“Lijkt me verstandig.”
Niemand had gezegd dat het makkelijk zou worden, toen we besloten de Elfstedentocht te gaan fietsen. We keken er ook een beetje tegen op: eindeloze weilanden en, omdat we hem in maart deden en niet tijdens de officiële toertocht, nog weinig gezelligheid in de steden. Maar mijn zakenpartner – en broer – Garikai en ik vonden dat we dit ‘heilige’ fietsdoel op ons CV moesten hebben staan.
Want in Nederland heb je eerst de Ronde van Noord-Holland (okee, da’s lokaal chauvinisme), dan een hééééle tijd niets en dan tochten als de Amstel Gold Race en de Elfstedentocht. Schaatsen zal ‘m waarschijnlijk nooit worden, dus dan maar op de fiets.
De Friese Elf steden
Goed, het doel was dus om de route langs de legendarische elf Friese steden te volbrengen: een kleine 220 kilometer fietsen. Hotelletje geboekt in Harlingen en vroeg op pad (sowieso nooit ons sterkste punt). Garikai had een geniale vondst om de tocht een paar kilometer in te korten: de week ervoor vond de Elfstedenrace plaats, en die renners hadden een zeer efficiënte route langs alle plaatsen. Het .gpx-bestand van winnaar Elmar Reinders zou onze leidraad vormen.
In het begin van de tocht ging dat – ondanks de pokkewind vanaf Stavoren – best aardig. Bolsward en Workum konden we snel aftikken. En bij Hindeloopen vragen wij ons sinds de Tocht van 1997 af: heeft ‘ie nou inmiddels gestempeld of niet?
(Voor de lezers die zich nu afvragen waar dit in hemelsnaam over gaat: google ‘Piet Kleine’ en ‘stempelen’ of kijk even hier: https://nos.nl/artikel/2150983-piet-kleine-de-man-die-vergat-te-stempelen).
We waren zó vroeg op pad dat de horecatentjes nog niet geopend waren toen we de eerste 100 kilometer hadden afgelegd. Gelukkig had Bakkerij Bart wel al genoeg lekkere broodjes klaarliggen.
Toen de route een knik naar het noorden maakte, ging het fietsen plotseling ook een stuk makkelijker. Het Friese landschap bestaat zo goed als volledig uit weilanden, dus we konden een aardig tempo ontwikkelen tot aan Sneek en Leeuwarden. Daar volgde een tegenslag: de routevondst bleek minder geniaal dan gedacht.
Te laat in Dokkum
Voor de Elfstedenrace waren natuurlijk alle wegen afgezet, ook de 80 kilometer per uur-provinciale wegen. Hier begon het grote puzzelen, dat tot Dokkum niet meer ophield. Deze stad leek wel uitsluitend te bereiken via de grote weg en we hebben wel vier of vijf verschillende manieren geprobeerd voor we uiteindelijk een fietspad vonden. Voor de kijkers van de Elfstedentocht van 1997, kennen jullie deze man nog? https://nos.nl/video/2151480-schaatser-is-een-minuut-te-laat-in-dokkum. Even waren we bang dat onze tocht net als die van Rudy Langen uit Assen in Dokkum zou stranden.
Toen we Dokkum uiteindelijk bereikt hadden volgde de beloning: een lunch bij het plaatselijke tankstation. Ja, de Elfstedenrace ging niet door het historische centrum van de stad. Ach, de gebakjes boden genoeg energie om de resterende 50 kilometer te voltooien.
Met de wind weer behoorlijk tegen werd het aftellen geblazen.
Nog 50 kilometer.
Nog 30 kilometer…
Nog tien… nog vijf…
Nog twee ki… LEK!
Voor de moraal van Garikai was dit wel zo’n beetje de beslissende klap. “Ga jij de auto maar halen, hier heb ik geen zin meer in.”
Heroïsch
We werden het eens dat het toch niet zo heroïsch was om twee kilometer voor de meet de handdoek te gooien. Het bandje werd verwisseld en op een matig opgepompte reserveband bereikten we ons hotel.
Missie voltooid. Zouden we de rit aanraden? Ja, toch wel. Als fietsliefhebber hoor je de Elfstedentocht toch wel een keer gefietst te hebben, al is ‘ie dan niet zo prestigieus als de Ronde van Noord-Holland.
Doe hem dan misschien wel in de zomer, als het gezellig druk is op de Friese terrasjes. En wees er voorzichtig mee om een route te lenen van Elmar Reinders.
Geef een reactie