Als hobbyfietsers weten wij dondersgoed dat het eigenlijk niet zoveel voorstelt, de ‘prestaties’ die wij op de racefiets leveren. Sterker nog, dat is feitelijk het hele idee waarom wij – mijn broer Garikai en ik – onze sokkenwebsite zijn begonnen. Of je nu de stenen uit de straat fietst, of na een kilometer of 15 al aan een koffiepauze toe bent, als je er maar goed uitziet op de fiets. Met knappe sokken met een leuke opdruk dus.
Toch zijn er ook momenten dat we onszelf wat serieuzer nemen als fietser. Dat we er trots op zijn een polderrondje met 35 gemiddeld afgelegd te hebben, of een puike tijd te hebben neergezet op de virtuele Alpe du Zwift (die we noodgedwongen vaker op fietsen dan de echte Alpe d’Huez). Dan is het ook voor ons nodig om met beide voeten op de grond gezet te worden. Dat gebeurde vorige zomer, tijdens een toertochtje met Andrea Tafi en Johan Museeuw, twee grote wielerhelden uit ‘vervlogen tijden’.
Fietsen met Andrea Tafi in Toscane
Eerst even hoe we bij die toertocht terecht kwamen: een paar maanden eerder was Garikai op vakantie in Toscane en verbleef daar in de Bed & Breakfast van Tafi. Voor wie Andrea Tafi niet kent: joviale Italiaan, winnaar van zowel de Ronde van Vlaanderen als Parijs-Roubaix. Tijdens een rit door het prachtige Toscaanse landschap nodigde Tafi Garikai uit om in augustus naar de Belgische Ardennen te komen. Hij organiseerde daar de ‘Andrea Tafi Mapei Cycling Tour’, waar ook Johan Museeuw aan deel zou nemen. Voor wie Johan Museeuw niet kent: Belgische volksheld, oud-wereldkampioen, meervoudig winnaar van zowel Roubaix als De Ronde en onder wielervolgers bekend als ‘De Leeuw van Vlaanderen’.
Andrea Tafi Mapei Cycling Tour met special guest De Leeuw van Vlaanderen
Deze uitnodiging besloten we niet af te slaan en enthousiast meldden we ons op een zonnige zaterdagochtend in een dorp vlakbij Luik. Met de twee wielerlegendes en nog een stuk of 100 andere enthousiastelingen begonnen we aan een rit van zo’n 120 kilometer door de Waalse heuvels. Het eerste deel, zo begrepen we, zou een ‘gezapig tempo’ worden. Daarna, na de verzorgingspost, zou het in een strakker tempo richting het biertje bij de finish zijn. Nou, dat gezapige tempo was voor ons al behoorlijk doorbijten; dertig gemiddeld, met voortdurend korte en langere beklimmingen. Niet iets wat wij dagelijks doen. Het leek de ‘veteranen’, zowel Tafi als Museeuw waren een eind in de vijftig, makkelijk af te gaan. Bij de afgetrainde Italiaan niet verwonderlijk, maar ‘De Leeuw van Vlaanderen’ stond toch iets minder strak dan tijdens zijn profcarrière.
In elk geval: toen het na de pauze ieder voor zich was, hebben we beide heren niet meer teruggezien. In een – voor ons – aardig tempo, boemelden we richting de finish, waar de oud-profs al een tijdje aan het bier stonden. Ongeveer een half uur, berekenden we toen we naderhand wat Strava-resultaten vergeleken. Ons in de periode daarvoor zorgvuldig opgebouwde zelfvertrouwen was daarmee in een klap weggevaagd. En aangezien ons sokkenbedrijf toen nog niet bestond, zagen we er welbeschouwd ook nog eens niet goed uit. Hoe konden we hier nog een positieve draai aan geven? Dat bleek gelukkig makkelijker dan gedacht. Zittend aan een tafeltje hoorden we Museeuw wat mopperen over het hoge tempo: “Op het laatst ging het wel een stukje te hard voor me.”
Nou, daar konden we wel wat mee. “Hoe was jullie fietstocht?” “Ging heel goed. We hebben de Leeuw van Vlaanderen op een hoop gefietst.”
Of je nu hard fietst of niet, als je er maar goed uitziet. En er een mooi verhaal van weet te maken als je er eens flink afgefietst wordt.
Jelger van Weydom
Pedaleur de Charme
Geef een reactie